Rootsville

Chickenbackyardcampbluesfest (Private party) De Piemeltjes - Small Change - David Ronaldo Trio - Doghouse Sam & His Magnatones - Peddlin' Pete Vlaanderen mijn Land (20/21-07-2024) reporter & photo credits: Freddie © Rootsville 2024

Wanneer overal ten lande pop-ups ontstaan allerlei dan mag dat toch ook bij onze geliefkoosde blues & co al betreft het hier een privé feestje. Ergens in de vallei van de Kalsterloop waar de arme Kempische zandgronden overgaan in de rijke landbouwgronden van het Hageland hebben twee blues liefhebbers voor dit feestje de handen in elkaar geslagen en een podium gebouwd voor een muzikale happening waar blues, folk, roots, southern rock en rock 'n roll elkaar moeiteloos komen te omarmen.

Van trollen en andere mythische figuren is hier al lang geen sprake meer want de natuur is hier ingenomen door de moeraswolfsklauw, de wijdbloeiende rus en de ronde zonnedauw. Tim Vistering kwam hier misschien in 1970 ook al inspiratie opdoen voor zijn grote hit 'De Vogel' want ook als je naar omhoog kijkt kan je makkelijk een buizerd of torenvalk spotten. Ook de wespendief en de sperwer bouwen hier een nest net zoals de bosuil die hier zijn thuis heeft. Daar de zomer nog niet is begonnen staat de mais hier in de velden nog niet zo hoog dus van een 'korenpater' moeten we ook geen bang hebben alleen is misschien de 'boogeyman' hier dit weekend waar te nemen al noemen we hem gemakshalve dan maar 'boogieman' om samen met hem en een klein legertje genodigden er een gezellig weekend van te gaan maken.

Deze 'Private Party' werd zelfs 'Chickenbackyardcampbluesfest' gedoopt en dat is gewoon 1 woord vertaald in 27 lettertjes en nee, Adriano Celentano zal hier geen 'Prisencólinensináinciúsol' komen zingen maar wel vier bands die hier al maar wat graag in de startblokken kwamen te staan. De verantwoordelijken kregen voor de inkleding van hun feestje al meteen een 10/10.

al meteen veelzeggend...

Net zoals in de wereld van de 'Cajun' betreft het hier een 'Fais-do-do' en zijn de kleintjes al vroeg naar bed wanneer 'De Piemeltjes' het podium komen in te nemen. Deze 'Piemeltjes' kwamen we vorig jaar te ontdekken tijdens de opbouw van één van de gezelligste festivals uit de buurt maar treden ook op onder de noemer 'Wet Wheels Band' wanneer het meer beschaafd moet blijven.

'De Piemeltjes' brengen hoofdzakelijk folk als durven ze er ook Bob Dylan, een Tom Waits of zelfs Katastroof ertussen gooien. Het zijn Bram, Wim en Luc die ons een aangename start van deze 'Chickenbackyardcampbluesfest' zullen gaan bezorgen met hun instrumentale opener 'Volle Maan' en dat belooft. Ook de Celtic punk-folk van de 'Dropkick Murphys' wordt hier vanavond ten gehore gebracht met onder meer 'Rose Tattoo'. Gezellig wordt het zeker met het 'Paterkeslied' of wat dacht je van 'Personal Jesus' van Depeche Mode.

De cover van 'Im A Man' van Mannish Boy Muddy Waters kreeeg zo ook een gans ander jasje aangemeten en hilariteit alom wanneer 'Sneeuwwitje' hier ten tonele verschijnt al zijn de zeven dwergen dan al lang gaan slapen. Tijd dan ook voor een paar sing-a-longs zoals op 'Dirty Ol' Town' en 'The Wild Rover' en om het allemaal nog intenser te maken zingen we zo ook uit volle borst dan maar mee. En dit was nog maar de start.

De volgende band of laat ons zeggen duo is 'Small Change' en bestaat uit twee van de bouwstenen van onze oudste bluesband van het land 'Hideaway'. Dank zij de vriendschapsband van één van de twee organisators zijn Ralph Bonte en Jean-Marie Herman helemaal vanuit de Vloanders naar dit natuurgebied afgezakt.

Het duo komt hier te openen met een onvervalst walske in 3/4 maar en deze 'Sunday Morning Waltz' kan je ook beluisteren op het album 'Cool Iron' van Steven Troch & Lon Eldridge uit 2020. Meteen dan maar overschakelend naar wat ragtime met 'San Francisco Bay' en eentje van John Hiatt. Hun naam voor deze band kwamen ze te ontlenen uit het gelijknamige album van meester songsmid Tom Waits dat werd uitgebracht in 1976. Hieruit brengen Ralph en Jean-Marie dan 'I Wish I Was In New Orleans'.

Krijgen we ook nog 'She's No Lady' van Lyle Lovett en 'The Guitar van Guy Clark. Prachtig en intens gespeeld was zeker ook die geweldige hit uit 1969 van Peter Green en met deze 'Albatros' vielen de mondjes hier gewillig open. Deze 'Small Change' brengen nummers van songwriters allerlei van Tony Joe White's 'Rainy Nights In Georgia' over Bruno Deneckere zijn 'Captain Of My Ship' en er was zelfs een sing-a-long op Delbert McClinton's 'Every Time I Roll The Dice'. Gelukkig bleef het podium gevrijwaard van de BH's.

Alsof we moesten denken aan onze eigenste Big Bill toen Ralph en Jean-Marie 'No Particular Place To Go' van Chuck Berry uit hun hoed kwamen te toveren. 'Apache' van The Shadows werd dan hun outswinger hier op deze 'Chickenbackyardcampbluesfest'...of toch niet. Alsof het een heuse 'Fais-do-do' betrof kregen we ook nog als bisnummer 'Irene, Goodnight', je weet wel die American Folk standard welke Lead Belly al in 1933 kwam op te nemen. Pfff...hoe mooi en er moeten nog twee bands komen.

Hier in onze contreien is David Ronaldo een zekerheid voor sterke nummers met voornamelijk wortels in de 'Southern Rock' al durven en kunnen ze er gerust ook blues aan te vinken. Vandaag hier op dit event als 'David Ronaldo Trio' en dat bestaat uit de man zelve en Charly Verbinnen op gitaar en meester percussionist Marco Epis.

In een mix van eigen sterke originals en de betere covers openen ze hier met 'Deeper Well' ook terug te vinden op dat fantastische live album 'Burning (A) Live' uit 2023. 'Tunes For A Dime' wordt dan weer opgedragen aan de Leuvense blueszanger P. Van Sant die in 2018 op 58-jarige leeftijd kwam te overlijden, maar ja 'God Does'nt Care' zeker.

Van de blues met 'Hoochie Coochie Man' naar de rock van Crosby, Stills, Nash & Young is voor dit trio a peace of cake met Vic's levenslied 'Almost Cut My Hair'. Iets wat we niet zo meteen voor mogelijk hielden was dat met het brengen van Canned Heat's 'Going Up The Country' de dansvloer hier meteen vol kwam te staan. Een unicum zullen we maar zeggen. Met 'Soulshine' van The Allman Brothers werd er dan maar ook nog eens meegezongen en werd zo de eerste slowdance een certitude.

De dansvloer werd nog een vierde keer ingenomen toen David Ronaldo zijn nieuwe mandoline ter hand nam met een eerbetoon aan de Ierse halfgod Rory Gallagher. 'Going To My Hometown'? maar zeg we zijn hier toch allemaal thuis. Als die van 'David Ronaldo & The Dice' hier dachten dit privé feestje zo af te sluiten waren ze eraan voor de moeite en zo kregen we nog een Neil Young Cover en besluiten we dan maar van 'My My...Hey Hey ;-)

gelukkig bleven we hier gespaard van een thunderstruck...so God does care!

Ook uit 'de' Limburg is er een band geselecteerd en wie kent nu niet 'Doghouse Sam & His Magnatones'. Met Wouter Celis aka Doghouse Sam, drummer Franky Gomez en Martin Ubaghs op de slappin' contrabas wordt het al meteen tijd om de mouwen op te rollen op deze 'Private Party'.

Nu de dansvloer was ingezegend konden we met grote zekerheid zeggen dat dit de rest van de avond zo zou gaan blijven met deze 'Doghouse Sam' aan het werk. 'Roll Up My Sleeves', 'Can't Quit Picking On Me' en 'Step It Up & Go' yep, de dansvloer bleef hier overbevolkt als daar maar geen reply van 'They Shoot Horses, Don't They' van gaat komen. Je weet wel dat psychologisch drama uit de 'Summer of 69'.

De vraag van Doghouse Sam of er Belgische dan ook Nederlandse vrouwen aanwezig waren werd even als knijpend ervaren want er was er zelfs eentje uit Peru. Op de vraag 'tot hoe laat mogen we spelen?' was het antwoord crystal clear...gewoon drie dagen! Dan maar terug over naar het P.O.I van de avond en dat was pure rock 'n roll.

Privé of niet het werd gewoon '1' groot dansfestijn te noemen op nummers als 'Knock Knock' en een zeldzame cover als 'I'm Ready'. Nog even het bekend interludium met harp & spoons en met 'Something's Gotto Give' gaven de aanwezigen zich toch stilaan over aan dit intens ritme van 'Doghouse Sam & His Magnatones'. Nog een bisser maar That ain't easy na dit vertoon.

Ook al is het bier hier al in de man (en vrouw) toch worden de festiviteiten hierna verder gezet met 'spinner' DJ Luc. Wie van Peddlin' Pete nog wil genieten die moet dan maar morgen voor het ontbijt terugkomen en naar de tuin van de 'Sisse' komen voor een verderzetting van dit feestje. Met ook nog een woordje van dank v oor de PA-technici en nog een voetnoot voor de families Van Dessel en Derix...herinneringen blijven voor altijd bestaan.

'The Day After' is naast een film uit 1983 ook de verderzetting vanb dit privé feestje met spek en eieren en...'Peddlin' Pete'. Piet Vercauteren AKA 'Peddlin' Pete' zal dit feestje gepast komen af te sluiten met zijn kennis van blues, country- en pre-war blues en wat is er nu beter dan te ontwaken op zo een meer dan aangename manier.

Gepast was ook de reactie van de overblijvers van deze 'Private Party' die met veel respect hun wapen voor 'spek met eieren' kwamen neer te leggen en met volle overtuiging hun stoeltje dichterbij kwamen te schuiven voor het genieten van nummers als 'Deep River Blues', een beetje bluegrass met 'Churchstreet Blues' en 'Josephine'.

Wat we hier als ultieme einde nog kregen was een masterclass akoestische blues maar ook nog een beetje rock 'n roll met 'Maybeline' of wat dacht je van een dosis funk in de voormiddag met 'Real Mother For Ya' van Johnny 'Guitar' Watson. Willen og niet maar ook aan dit memorabele feestje komt zo een einde...but we're stayin' alive!

the end!